First day, worst day..
Door: Jarinke
Blijf op de hoogte en volg Jarinke
05 Februari 2013 | St. Lucia, Castries
Gisterochtend vroeg met lichte spanning in mijn onderbuik vertrokken naar Sandals La Toc.
Een prachtig hotel en hele vriendelijke medewerkers dat was al snel duidelijk!
Bij de ingang werden we ontvangen en onze koffers mochten we laten staan. Daarna zijn we naar de 'concierges service' gegaan om te wachten op onze afspraak. We waren namelijk 3 kwartier te vroeg!
In de tussentijd hebben we wat gekletst met de medewerkers van de concierges services waarvan er ook 1 stage liep. Zij was niet al te positief over haar werkzaamheden en zei dat het heeeel erg vermoeiend was. Een van haar collegas kwam binnen en vroeg wat wij hier deden. We legden uit dat wij de nieuwe interns waren. Hij zei: 'come, come'. En hij liet ons het mooie openlucht restaurant zien. Hij zei: 'neem wat ontbijt, jullie krijgen de beste tafel vooraan bij de zee'. Een mooiere plaats hadden we niet kunnen krijgen en we hebben heerlijk wat gegeten.
Pas 3 kwartier na de afgesproken tijd werden we opgehaald door onze manager. Hele aardige man leek t ons, ookal was ons een half uur eerder heel iets anders verteld.
We schrokken toen hij zei: 'you are going to house 1, and you are going to house 2'. BALEN. Ik vroeg netjes of het misschien niet goed door was gekomen dat we graag in hetzelfde huis wilden slapen. Waarop hij geen antwoord kon geven. Dat moesten we maar met Donna overleggen (degene waar we tot nu toe contact mee hebben gehad). Aan haar hebben we al verschillende mailtjes gestuurd met dat we graag bij elkaar in het huis wilden, niet eens in de kamer, maar gewoon in hetzelfde gebouw. We hebben het aan een andere mevrouw gevraagd die over ons als interns gaat. Zij zei: oh, geen probleem denk ik, want er zijn toch maar 12 stagairs en we hebben plek voor 18.
Het feit is dat Dylan niet eens iemand op zijn kamer heeft. Hij heeft een kamer voor 2, maar zonder huisgenoot. Echt super krom dat ik niet gewoon ingedeeld kon worden bij hem op de kamer. Er is geen reden waarom dat niet zou kunnen. Huis 1 is nu bijna leeg, op 2 Chineese meisjes na.
Eenmaal in het huis aangekomen barste het van de muggen, en ondanks de DEET die ik op had gesmeerd ben ik 3 keer gestoken. Je kan niet rustig op de bank zitten, want dan zitten er 5 muggen op je. De airco is kapot en er zit geen slot meer op de deur van Dylan's kamer. GOED geregeld allemaal!
Toen Dylan vroeg wanneer hij wel een slot op zijn kamer kreeg (i.v.m waardevolle, dure spullen uiteraard) zei ze dat ze eigenlijk al 2 weken geleden gebeld had, maar dat er nog niemand was gekomen. Ze zou nog wel een keer bellen.
Daarna werden we gewoon gedropt en werd ons verteld dat ze ons op zouden komen halen om naar de stad te gaan om een bankaccount te openen, simkaart aan te schaffen en boodschappen te doen. Met de personeelsbus zijn we naar Castries City gereden. Daar moesten we 30 minuten wachten in de bank en toen we eindelijk aan de beurt waren bleek dat we onze orginele workpermit bij moesten hebben. Ook heel erg fijn dat we daar op de hoogte van waren plus het feit dat we dat orgineel dus niet in ons bezit hebben. De trainee die ons begeleide zei helemaal niks, dus aan haar hadden we ook niks. Er zit niks anders op dan vandaag weer terug gaan.
Toen we terugkwamen van de stad moesten we maar naar ons huis teruggaan. Mijn spullen waren neergezet bij huis 1 en ik zou daarna overgeplaatst worden naar huis 2. Niks van gehoord. Dus ik ben bij huis 1 gebleven. Dylan en ik probeerden ons te vermaken en gingen buitenzitten aan de rum/cola die we nog overhadden. Buiten was het heerlijk aangezien er daar minder!!!! muggen zitten dan binnen. Het huis is gelegen tussen de tennisbanen en de golfbaan van Sandals. In een bos, weggecamoufleerd. Het huis zelf ziet er prima uit en de kamers zijn mooi, alleen zo jammer dat je er amper in kan leven.
Aangezien Dylan en ik ons verveelden zijn we naar het hotel gelopen. Hier kwamen we dezelfde medewerkers tegen als sochtends en hij zei dat het geen probleem was als we wat rond zouden lopen.
We zijn de hele heuvel opgeklommen, wat een luxe! Op zo'n moment word je jaloers dat zij het lekker hebben en met golfkarretjes worden vervoerd, terwijl wij nog niet eens in een normaal klimaat kunnen slapen (note: 25 graden in de kamer).
Toen we aan het lopen waren realiseerden we ons dat we eigenlijk helemaal niet wisten waar de kantine was, en of we daar avondeten konden krijgen.. Aangezien ons verteld was dat we ook op vrijde dagen (jeej) daar eten kunnen krijgen. Ontbijt, lunch, diner. Maar natuurlijk was ons niks verteld. We zijn naar het trainee kantoor gelopen en onze begeleider zei dat hij het zo kwam brengen.
Terug in het huis (op het balkon) lekker met mama geskypt, frustraties uiten en gezellig bijkletsen.
Het was voor ons niet duidelijk of ik mocht blijven, maar het leek erop dat er geen problemen waren totdat iemand kwam vertellen dat ik toch naar huis 2 moest, tot er een goedkeuring van Donna komt. Nóg meer balen. In huis 2 zitten een paar hele leuke mensen uit Zweden. Ik heb nu ook een kamergenootje, leuk meisje. Dit huis is zóveel beter. Geen muggen in de woonkamer, de airco doet het enz.
We hebben ook uiteindelijk om kwart voor 7 de mealtickets gekregen en Dylan en ik wilden samen wat gaan eten. Er was ons niet verteld waar de kantine was, maar gelukkig kwamen we de 2 Chinese meisjes tegen en die zeiden: het is dicht. Na 7 sluiten ze.. Frustratie. We kunnen toch niet gaan slapen met alleen ontbijt?! Dus ik terug naar die kantine met de rest. Daar verwezen ze ons door naar 'the Pub'. Naar wat aandringen op t feit dat we allemaal net aangekomen waren en dat dit niet onze schuld was dat wij zo laat die bonnen kregen, kregen we voor deze keer eten in het hotel, tussen de gasten. Een heerlijke hamburger met friet, dikke prima!!
Dylan heeft nog even in huis 2 gezeten met mij en we hebben wat gekletst met de Zweden. Hierna zijn we beiden naar ons eigen bed (met klamboe) gegaan. Arme Dylan:(
Half 6 sochtends wakker, 11 muggenbeten en NO musquitos in mijn klamboe?! HOE?! De jeuk is nog te doen, maar ik heb nu grote kans om ziek te worden. Ik was gisteravond al niet lekker.
Zonder te weten wat de dag ons gaat brengen, dan toch nu maar opstaan na dit verslag. Het is nu half 8..
We'll see.
xx
Een prachtig hotel en hele vriendelijke medewerkers dat was al snel duidelijk!
Bij de ingang werden we ontvangen en onze koffers mochten we laten staan. Daarna zijn we naar de 'concierges service' gegaan om te wachten op onze afspraak. We waren namelijk 3 kwartier te vroeg!
In de tussentijd hebben we wat gekletst met de medewerkers van de concierges services waarvan er ook 1 stage liep. Zij was niet al te positief over haar werkzaamheden en zei dat het heeeel erg vermoeiend was. Een van haar collegas kwam binnen en vroeg wat wij hier deden. We legden uit dat wij de nieuwe interns waren. Hij zei: 'come, come'. En hij liet ons het mooie openlucht restaurant zien. Hij zei: 'neem wat ontbijt, jullie krijgen de beste tafel vooraan bij de zee'. Een mooiere plaats hadden we niet kunnen krijgen en we hebben heerlijk wat gegeten.
Pas 3 kwartier na de afgesproken tijd werden we opgehaald door onze manager. Hele aardige man leek t ons, ookal was ons een half uur eerder heel iets anders verteld.
We schrokken toen hij zei: 'you are going to house 1, and you are going to house 2'. BALEN. Ik vroeg netjes of het misschien niet goed door was gekomen dat we graag in hetzelfde huis wilden slapen. Waarop hij geen antwoord kon geven. Dat moesten we maar met Donna overleggen (degene waar we tot nu toe contact mee hebben gehad). Aan haar hebben we al verschillende mailtjes gestuurd met dat we graag bij elkaar in het huis wilden, niet eens in de kamer, maar gewoon in hetzelfde gebouw. We hebben het aan een andere mevrouw gevraagd die over ons als interns gaat. Zij zei: oh, geen probleem denk ik, want er zijn toch maar 12 stagairs en we hebben plek voor 18.
Het feit is dat Dylan niet eens iemand op zijn kamer heeft. Hij heeft een kamer voor 2, maar zonder huisgenoot. Echt super krom dat ik niet gewoon ingedeeld kon worden bij hem op de kamer. Er is geen reden waarom dat niet zou kunnen. Huis 1 is nu bijna leeg, op 2 Chineese meisjes na.
Eenmaal in het huis aangekomen barste het van de muggen, en ondanks de DEET die ik op had gesmeerd ben ik 3 keer gestoken. Je kan niet rustig op de bank zitten, want dan zitten er 5 muggen op je. De airco is kapot en er zit geen slot meer op de deur van Dylan's kamer. GOED geregeld allemaal!
Toen Dylan vroeg wanneer hij wel een slot op zijn kamer kreeg (i.v.m waardevolle, dure spullen uiteraard) zei ze dat ze eigenlijk al 2 weken geleden gebeld had, maar dat er nog niemand was gekomen. Ze zou nog wel een keer bellen.
Daarna werden we gewoon gedropt en werd ons verteld dat ze ons op zouden komen halen om naar de stad te gaan om een bankaccount te openen, simkaart aan te schaffen en boodschappen te doen. Met de personeelsbus zijn we naar Castries City gereden. Daar moesten we 30 minuten wachten in de bank en toen we eindelijk aan de beurt waren bleek dat we onze orginele workpermit bij moesten hebben. Ook heel erg fijn dat we daar op de hoogte van waren plus het feit dat we dat orgineel dus niet in ons bezit hebben. De trainee die ons begeleide zei helemaal niks, dus aan haar hadden we ook niks. Er zit niks anders op dan vandaag weer terug gaan.
Toen we terugkwamen van de stad moesten we maar naar ons huis teruggaan. Mijn spullen waren neergezet bij huis 1 en ik zou daarna overgeplaatst worden naar huis 2. Niks van gehoord. Dus ik ben bij huis 1 gebleven. Dylan en ik probeerden ons te vermaken en gingen buitenzitten aan de rum/cola die we nog overhadden. Buiten was het heerlijk aangezien er daar minder!!!! muggen zitten dan binnen. Het huis is gelegen tussen de tennisbanen en de golfbaan van Sandals. In een bos, weggecamoufleerd. Het huis zelf ziet er prima uit en de kamers zijn mooi, alleen zo jammer dat je er amper in kan leven.
Aangezien Dylan en ik ons verveelden zijn we naar het hotel gelopen. Hier kwamen we dezelfde medewerkers tegen als sochtends en hij zei dat het geen probleem was als we wat rond zouden lopen.
We zijn de hele heuvel opgeklommen, wat een luxe! Op zo'n moment word je jaloers dat zij het lekker hebben en met golfkarretjes worden vervoerd, terwijl wij nog niet eens in een normaal klimaat kunnen slapen (note: 25 graden in de kamer).
Toen we aan het lopen waren realiseerden we ons dat we eigenlijk helemaal niet wisten waar de kantine was, en of we daar avondeten konden krijgen.. Aangezien ons verteld was dat we ook op vrijde dagen (jeej) daar eten kunnen krijgen. Ontbijt, lunch, diner. Maar natuurlijk was ons niks verteld. We zijn naar het trainee kantoor gelopen en onze begeleider zei dat hij het zo kwam brengen.
Terug in het huis (op het balkon) lekker met mama geskypt, frustraties uiten en gezellig bijkletsen.
Het was voor ons niet duidelijk of ik mocht blijven, maar het leek erop dat er geen problemen waren totdat iemand kwam vertellen dat ik toch naar huis 2 moest, tot er een goedkeuring van Donna komt. Nóg meer balen. In huis 2 zitten een paar hele leuke mensen uit Zweden. Ik heb nu ook een kamergenootje, leuk meisje. Dit huis is zóveel beter. Geen muggen in de woonkamer, de airco doet het enz.
We hebben ook uiteindelijk om kwart voor 7 de mealtickets gekregen en Dylan en ik wilden samen wat gaan eten. Er was ons niet verteld waar de kantine was, maar gelukkig kwamen we de 2 Chinese meisjes tegen en die zeiden: het is dicht. Na 7 sluiten ze.. Frustratie. We kunnen toch niet gaan slapen met alleen ontbijt?! Dus ik terug naar die kantine met de rest. Daar verwezen ze ons door naar 'the Pub'. Naar wat aandringen op t feit dat we allemaal net aangekomen waren en dat dit niet onze schuld was dat wij zo laat die bonnen kregen, kregen we voor deze keer eten in het hotel, tussen de gasten. Een heerlijke hamburger met friet, dikke prima!!
Dylan heeft nog even in huis 2 gezeten met mij en we hebben wat gekletst met de Zweden. Hierna zijn we beiden naar ons eigen bed (met klamboe) gegaan. Arme Dylan:(
Half 6 sochtends wakker, 11 muggenbeten en NO musquitos in mijn klamboe?! HOE?! De jeuk is nog te doen, maar ik heb nu grote kans om ziek te worden. Ik was gisteravond al niet lekker.
Zonder te weten wat de dag ons gaat brengen, dan toch nu maar opstaan na dit verslag. Het is nu half 8..
We'll see.
xx
-
06 Februari 2013 - 13:12
Ria:
En nu maar afwachten dus hoe het met het werk gaat, ik hoop dat jullie het nog wel voor elkaar krijgen om bij elkaar in een huis te komen
Knuffel -
06 Februari 2013 - 14:52
Wilger Geurts.:
Hallo Jarinke en Dylan.
Wat een verhaal weer, wat mij als eerste opvalt is dat communicatie en een "standaard" introductie plan / programma niet is door gedrongen in St. Lucia.
Maar laat het allemaal maar rustig op je af komen, je kunt toch niet aan dit feit veranderen.
Ik hoop dat jullie uitleg voor je werkdag waar je nuu mee bezig bent meer structuur heeft.
Maar dat horen we weer graag van jullie.
Verder hier is alles oké, ik ga zo met de 3 mannen naar Nederland / Italie in de Arena.
De super wedstrijd van het jaar. Ook een heel avontuur voor je Vader als "niet" voetbalsupotter.
Maar de mannen en ik hebben er veel zin in.
We spreken elkaar weer, en houden elkaar op de hoogte.
Dank voor je mooie bericht weer en succes.
Dikke kus. Papa en de rest natuurlijk. :-) kx. -
06 Februari 2013 - 18:43
:
Hey meis,
Wat een narigheid allemaal. De eerste dag was bij mij ook echt een ramp en ik had het idee dat ik daar voor de korte achternaam zat. Inmiddels ben ik twee dagen verder en ik voel me steeds beter en begin het leuk te vinden. Wacht een paar weken af en je zult zien dat het vast beter wordt. En anders trek je aan de bel bij je stagebegeleider ;)
Vind het echt jammer dat ik niet makkelijk naar je toe kan komen :( Skype werkt ook niet, heb echt een kloteverbinding hier. Maja we zullen het ermee moeten doen. Hier reageren lukt gelukkig nog wel :)
Als er wat is weet je me te vinden!!
(L) you -
06 Februari 2013 - 19:56
Oma :
Moed houden Jarinke, mooie dagen achter de rug, dus.......het komt allemaal wel goed!
Alle begin is moeilijk! Sterkte ook met de muggenbulten!! Liefs! -
06 Februari 2013 - 21:31
Sylvia:
Ik sluit me aan bij Oma.....oma van Dylan?
Kus! -
06 Februari 2013 - 22:37
Dorien:
Lieve Jarinke
Ik kan me dit helemaal voorstellen wat een teleurstelling na al die fijne dagen samen met Dylan.
Ik hoop dat jullie samen iets kunnen regelen.
Het zal vast wel goed komen
Liefs .... -
08 Februari 2013 - 16:32
Ramona:
Hallo Jarinke en Dylan,
Na alle verhalen van muggenbeten/slechte sloten/geen eten/dure boodschappen/bankenshit/klamboe's die niet naar behoren werken/warme werkkleren en niet bereikbare Donna's heb ik altijd EVEN met jullie te doen. Maar als ik de foto's zie en denk aan de geweldige ervaring die jullie opdoen ben ik ook een beetje jaloers.
Maak er wat van met z'n tweeen ! Dat gaat lukken !!!
Groetjes mij -
08 Februari 2013 - 20:22
Oma Geurts:
Hallo Jarinke, heel leuk om jouw verslagen te lezen.
Zo te zien is het heel bijzonder. Ik geniet er van dat zo kan.
Sorry hoor dat ik zo laat reageer, maar ik moest eerst weten hoe dat moest. Je moeder was hier en ze zei je hebt nog niet gereageerd op Jarinke. Hier is alles oké.
Ook groeten aan Dylan.
Groetjes van Oma xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
